Dit boek greep mij bij de keel. De hoofdpersoon, Judith, wordt door haar moeder geslagen, maar tegelijkertijd voelt ze zich verantwoordelijk voor haar moeder, die ook het nodige heeft meegemaakt. De sfeer in het boek is beklemmend en voelt levensecht. Dat heeft Anke de Vries ontzettend knap gedaan. Ik las ‘Blauwe plekken’ toen ik net voor de klas, groep acht, stond. Het inspireerde me om de juf te zijn die ik zestien jaar lang ben geweest. Bij wie kinderen zich veilig voelden om hun verhaal te vertellen. Helaas was dat soms nodig.

Een meisje ligt op bed. Zes seconden lang giet een ander meisje Red Bull in haar mond. Zo begint ‘Zes Seconden’. Spannend! De hoofdpersoon gaat met haar vrienden vaker uitdagingen van zes seconden aan. In de loop van het verhaal mogen ze elkaar zes seconden lang trappen, met een konijnenmasker op. Die scène is héftig. Dit trapspel bestaat echt en was een paar jaar geleden ‘populair’ in Engeland. Dit superspannende boek geeft een goed inkijkje in hoe jongeren denken en wat zij voelen. Daarom hou ik van real-life boeken.

In 2014 kwam mijn tweede boek uit, in de boekhandel lag het naast 'Een weeffout in onze sterren’. Wat een eer; dat boek was toen volop in de publiciteit. Ik kocht het en las het dezelfde dag nog uit. Het gaat over een diepe vriendschap tussen twee jongeren die allebei ziek zijn en niet lang meer te leven hebben. Vooral de kracht en positiviteit van dat meisje maakte diepe indruk op mij. Ik vind het boek ontzettend mooi geschreven, ik leefde intens mee met de hoofdpersonen. Met tranen in mijn ogen klapte ik het uiteindelijk dicht.