Casanova, een vrouw

Charlotte Labruyère

"Ik verdronk in de twinkeling van haar ogen. Haalde in gedachten mijn hand door haar blonde haar, streelde de gouden gloed op haar huid. Mijn ogen liet ik het kaarslicht vangen om ze donkerder te kleuren dan pure chocolade. Ik lachte mijn lach, waarbij duizenden fonkelende sterretjes in mijn ogen verschenen. Mijn haar glansde als goud van het hoogste karaat. Het deed haar ontdooien. Het deed haar hart smelten. Ik zag het aan haar houding, de gratie waarmee ze bewoog. Ik zag het in haar lach, de souplesse van haar lippen. Ik zag het omdat ik het wilde zien. De avond liep ten einde en weldra zou de klok twaalf uur slaan..."