Dit is de allereerste dichtbundel die ik in mijn leven las. Ik was 15 jaar oud en moest voor school poëzie lezen, dus vroeg ik de eerste de beste medewerker van de bibliotheek om advies. Ik had toen nog geen idee dat die gedichten van Lucebert mij uiteindelijk zouden aanzetten om zelf te gaan schrijven. Hij kan iets omschrijven op een manier dat het altijd twee of meer betekenissen heeft. Dat probeer ik sindsdien ook altijd te doen. Als ik bijvoorbeeld schrijf ‘ik sta voor jou’, dan kun je dat op zo veel manieren interpreteren, naast de letterlijke betekenis.

K. Schippers kan de voetstappen van Johan Cruijff die boven hem woonde op zo’n manier beschrijven dat het magisch is. In 2014 ontmoette ik hem bij de PoëzieRevue van de School der Poëzie. Dat was zo’n interessante ontmoeting dat ik op zoek ben gegaan naar werk van hem. Ik vind het bijzonder hoe hij op totaal nieuwe manieren alledaagse dingen kan omschrijven. Hij gebruikt bijvoorbeeld het woord ‘duizendbladerige lotus’ als een metafoor om te vertellen hoe gelukkig hij zich voelt. Dat vind ik heel mooi en knap gevonden.

De onderwerpen waar we het maar beter niet over kunnen hebben volgens de titel kunnen dingen zijn als racisme, maar ook een slechte band met je moeder. Zelf heb ik ook onderwerpen die ik liever ontwijk: ik heb het niet graag over liefde en relaties die zijn stukgelopen, of ze nu vriendschappelijk of relationeel zijn. En ook microagressie, de subtiele vormen van racisme die je dagelijks hoort, zijn moeilijk te beschrijven. ‘Wat kan je goed praten’, krijg ik bijvoorbeeld te horen. Dat bedoelt diegene niet slecht, maar zou die nooit zeggen tegen een wit persoon.