Omdat mijn fascinatie voor enge films ergens in mijn duistere tienerperiode is ontstaan en dus best wat jaren teruggaat, heb ik een grote hoeveelheid horror- en thrillerklassiekers gezien. Gelukkig is mijn smaak inmiddels wat meer ontwikkeld en beperkt deze zich niet meer alleen tot zombiefilms en teen slashers.
Sterker nog: de afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan inzien dat cinematografische hoogstandjes en bloedvergieten elkaar niet hoeven uit te sluiten. Er zijn heel veel prachtige films gemaakt die toch een sinistere ondertoon hebben.
Om dat te laten zien deel ik graag mijn vijf mooiste enge films met je. En die zijn gewoon bij de OBA te leen!

1.

Dario Argento & Luca Guadagnino  | Suspiria (1977 & 2018)

Veel mensen zijn van mening dat een remake nooit aan het origineel kan tippen. Ik geloof dat daar een kern van waarheid in zit – remakes worden vaak gemaakt met de opbrengst van het origineel in het achterhoofd – maar het is ook een beetje makkelijk gedacht. Er zijn uitzonderingen, en één daarvan is Suspiria. De film vertelt het verhaal van een Susie Bannion, een jonge Amerikaanse danseres die tot haar grote verbazing wordt aangenomen op een prestigieuze Duitse dansacademie. Eenmaal daar aangekomen ontdekt ze dat de school duistere geheimen herbergt. 

De versie van Dario Argento uit 1977 kent weergaloze decors, een kleurenpalet dat zo van je beeldscherm spat, een cinematografie om u tegen te zeggen en een soundtrack die je gegarandeerd kippenvel bezorgt. Die van Guadagnino (bekend van onder andere Call me by your name) uit 2018 speelt zich af in Berlijn ten tijde van de Muur en de terechtstelling van de Baader-Meinhof-groep. Deze vertolking wordt gekenmerkt door een veel gedempter, killer kleurenpalet en onderscheidt zich met een geweldige cast bestaande uit onder meer Tilda Swinton, Alek Wek, Renée Soutendijk en Mia Goth. Ook hier is de soundtrack (door Thom Yorke van Radiohead) niet mis. Wat mij betreft maakt het niet uit of je kiest voor Suspiria (1977) of Suspiria (2018): beide films zijn briljant.

2.

Stanley Kubrick | The Shining (1980)

Het schijnt dat Stephen King, de schrijver van het gelijknamige boek waarop The Shining is gebaseerd, niet te spreken was over de manier waarop Stanley Kubrick zijn verhaal naar het witte doek vertaalde. Daar valt iets voor te zeggen: ik vond de film veel minder eng dan het boek. De constant aanzwellende waanzin van Jack Torrance, conciërge van het naargeestige Overlook Hotel, waarin je als lezer langzaam maar zeker wordt meegevoerd, komt minder goed over op het scherm. Daar had King natuurlijk niet voor niets 447 pagina's voor nodig. Waarom moet je deze film dan toch zien? Omdat hij een feest is om naar te kijken. Prachtige composities, symmetrische shots, spookachtige taferelen en een griezelige muzikale begeleiding maken deze film tot een onheilspellend meesterwerk.

3.

Tomas Alfredson | Let the right one in (2009)

De vampierfilm mag zich onder de populairste horror- en griezelgenres scharen. We hebben er waarschijnlijk allemaal wel eens een gezien. Minder bekend is de vampierfilm met kinderen in de hoofdrol. Let the right one in is er daar één van, en meteen een behoorlijk goede. Oskar, een eenzame jongen die op school gepest wordt, vindt in de eigenaardige Eli een maatje. Maar dan blijkt dat Eli niet zomaar een beetje apart is... Door de donkere, winterse sfeer en lege omgevinggshots word je in het beklemmende isolement van de hoofdrolspelers gezogen. Een bijzondere, prachtig geschoten film.

4.

Andrzej Zulawski | Possession (1981)

Wanneer Anna haar ogenschijnlijk gelukkige huwelijk met Mark besluit te verbreken, denkt hij in eerste instantie dat er sprake is van overspel. Maar als Anna's gedrag steeds verontrustender wordt, lijkt het erop dat er zich in haar brein iets sinisters afspeelt... West-Berlijn vormt het decor voor deze surrealistische, angstaanjagende film, die naast moeilijk te verteren scènes bol staat van prachtige composities, dromerige beelden en uniek acteerwerk. Een film die ondanks de zo nu en dan erg schokkende beelden verslavend is om naar te kijken.

5.

Masaki Kobayashi | Kwaidan (1965)

Japan is toonaangevend wat het horrorgenre betreft. Het regent Amerikaanse remakes, maar die overstijgen zeer zelden het origineel. Er gaat simpelweg veel verloren in de vertaling. Dat de Japanse filmwereld kaas heeft gegeten van originaliteit en spanning, wordt duidelijk wanneer je de vier prachtig uitgewerkte oude spookverhalen van Kwaidan beleeft. Hoewel deze film stamt uit de jaren zestig, oogt hij bijzonder modern. De rijke decors, de nauwkeurige composities en het expressieve kleurgebruik maken Kwaidan tot een lust voor het oog waarin alles tot in de puntjes is uitgewerkt. Deze film heeft onder meer de juryprijs in de wacht gesleept op het filmfestival van Cannes, en dat is wat mij betreft geheel terecht. 

Max is webredacteur bij de OBA. Daarnaast werkt hij als beeldend kunstenaar en houdt hij zich in zijn vrije tijd bezig met het uitvoeren van gevaarlijke culinaire experimenten en het schrijven en verzamelen van poëzie, waarvan het laatste vooral van toepassing is op het werk van Sylvia Plath, Allen Ginsberg, T.S. Eliot en Ingrid Jonker.