Typisch Engelse, mannelijke popsterrenkapsels- alhoewel ‘onze’ Moke er ook een handje van heeft. Maar die spelen dan ook Britpop. Damon Albarn komt uit een alternatief, milieubewust en sociaal bewogen nest. Geen luxe fratsen dus: huisgeknipt. Zijn wangen lichtelijk ongeschoren. Een tand gesneuveld door onmatigheid in verboden waar? Maar genoeg over uiterlijk gebazeld- alhoewel dat in het geheel niet onbelangrijk is, zeker in showbiz. Serieuzer zaken nu. Zijn teksten. Leveren altijd een lichtelijk satirisch commentaar op de hem en ons omringende maatschappij. Zijn stem klinkt lichtelijk verveeld, op en top Brits, klaaglijk. Er bevangt je een aangename, licht melancholieke stemming als je hem hoort zingen: het leven is natuurlijk helemaal niks, de mens deugt niet etcetera; echter, onderuit gezakt luisterend naar Damon valt het op dat moment nog alleszins mee. Zijn eerste solo-album is eindelijk, nadat hij al decennia in de muziek rondzwerft, uitgekomen. “Everyday robots” heet de cd en het lijkt als thema “vervreemding door techologie” te hebben. We zijn alledaagse robots op weg naar huis; alleenstaand als monolieten. Solitair; ondanks de schijn van altijd bereikbaar zijn bereikt niemand onze ziel. “Contact” hebben wij met elkaar, veelvuldig, constant, via mobiele telefoons. Als je eenzaam bent druk maar op >Play. Dit zijn soundbites, uit zijn teksten gelicht. De perfecte visualisering van dit eenzame moderne leven lijkt het laatste werk van graffiti- kunstenaar Banksy: “Modern love”. Twee geliefden in een soort omhelzing, ieder de ogen strak gericht op de eigen 06. Wat dan weer doet denken aan jonge moeders in trein, bus of op straat: als bezetenen textend op hun 06 terwijl hun kindje in de buggy tegen ze praat, naar hun aandacht hengelt…ze zien alleen hun schermpje. Of twee kindjes van om en nabij de zeven jaar, spelend met hun skateboard, de een praat tegen de ander die op haar skateboard zit maar zij hoort en ziet niets behalve haar mobieltje. Zij (What’s) appt. In- en intreurig toch?

Damon Albarn - Everyday Robots (Official Video)

vaag

Het zo succesvolle Blur vond ik minder leuk dan de “virtuele” groep Gorillaz. Lollige filmpjes maakten die en dito muziek. Speels en creatief.
De band Blur, die Albarn in 1988 op Goldsmiths College formeerde met Graham Coxon, was immens populair in de jaren 90. Aanvankelijk heetten ze ‘Seymour’, naar J.D. Salingers’ “Seymour: an introduction” maar een geïnteresseerde platenmaatschappij zag liever een minder “elitaire” en kortere naam. Aldus: Blur. De groep raakte in een hevig door de Engelse media opgeklopte strijd verwikkeld wie de populairste Britpop-band was: Oasis of Blur. Die toeters en bellen, behorend bij het popcircus van een populaire band, bevielen Albarn niet zo. Hij opereerde liever op de achtergrond. Jamie Hewlett, tekenaar en hij creëerden vier geinige stripfiguurtjes die de bandleden, karikaturaal vormgegeven, representeerden. Bij optredens stonden de echte bandleden in de schaduw van de schermen waarop tekenfilmpjes met avonturen die de karikatuurtjes beleefden, geprojecteerd werden

¿Qué pasa contigo?

Albarn nam een erg lange aanloop voor hij solo ging: ‘Mali music’ in 2002 met Afel Boucoum en andere Malinese musici. Formeerde een ‘supergroep’: The Good, The Bad & the Queen met Paul Simonon van the Clash en Toni Allen- Fela Kuti’s drummer ooit. Ibrahim Ferrer van de Buena Vista Club werkte eenmalig met de Gorillaz samen in een prachtige song Latin Simone ¿Qué pasa contigo?

Nu dus eindelijk officieel solo, na bijna drie decennia, helemaal alleen. Op de voorgrond.