Alhoewel ik wel nog veel plezier beleefd heb aan Lindsay Buckinghams laatste twee cd’s en huizenhoog respect heb voor zijn genialiteit en virtuositeit. Dat de man al niet allang opgebrand is mag een wonder heten, de verschroeiende intensiteit die hij aan de dag legt, daar is haast niet mee om te gaan als gewone sterveling. Een beetje bang word je er van.

“Er was meer kans dat de aarde geraakt zou worden door een meteoriet dan dat Christine McVie nog terug zou komen bij Fleetwood Mac” verkondigde Stevie Nicks vorig jaar nog maar onlangs werd naast die wereldvernietiging dit ook als scenario B weggezet want Christine had een scheiding achter de rug, voelde zich ziek en depressief en dit bleek net wat ze nodig had om zich een “pig in poo” te voelen. Haar woordgebruik is altijd beeldig. Zeg dat wel: terug op de mestvaalt van Fleetwood Mac, lekker wentelen in de shit die dat ongetwijfeld weer gaat opleveren. Blijkbaar hebben ze elkaar vorig jaar de koppen niet ingeslagen zodat Chris het weer aandurft. Maar zo naïef kan ze toch niet zijn dat ze denkt gewoon de draad weer te kunnen oppakken, want ouder en wijzer geworden? Als ze dat echt denkt is dat wel heel mooi & optimistisch van haar en ben ik cynisch. Net zo cynisch als die vermoeide musicbusiness- spindoctors, die hopen toch nog ergens geld uit te kunnen kloppen in een verder hard achteruithollende muziekwereld?

Trauma's

Net als bij Abba leefde in de jaren zeventig de hele wereld mee met de scheidingsperikelen van Fleetwood Mac. De waarheid was dat Stevie & Lindsey’s relatie al op de klippen was gelopen vóór Mick Fleetwood hen ronselde voor zijn band. Maar het was te mooi om waar te zijn, dit dienstverband so grin & bare with it. Al gauw deed Christine het met Lindsay, die niet meer met Stevie was. Lindsay deed het verder met nog veel meer mooie dames. Zo ook John McVie. Zo ook Mick Fleetwood. John McVie merkte over die tijd cynisch op dat de enige twee die het niet met elkaar deden Lindsay en hij waren. Stevie deed het dus met Mick Fleetwood, die in scheiding lag met zijn vrouw Jenny. Ze waren allemaal tot elkaar veroordeeld in een wurgende omhelzing door het ongelooflijk succes van hun albums “Fleetwood Mac” en vooral ”Rumours”, het album dat geïnspireerd werd door al die scheidings- en liefdesperikelen. Tandenknarsend elkaar zien te verdragen werd het motto. ‘Trauma’, zegt Christine McVie. ‘Het slechtste jaar van mijn leven’ zegt Lindsay Buckingham. Het is onvoorstelbaar hoe dat geweest moet zijn, hoe pijnlijk en afschuwelijk. Daar waren containers cocaïne en rivieren sterke drank voor nodig om dat aan te kunnen. Er was zoveel geld mee gemoeid, de rockindustrie was toen al een monsterlijke machtsmachine, die wilden dollars: speel! Je haat elkaar? Stap er maar overheen! Contracten, dames en heren, contracten!

The full MacPac

En dankzij al die drugs wordt de wereld waar je dan in ‘leeft’ surrealistisch: “Koop mij NU een jetvliegtuig want ik MOET opeens dringend shoppen aan de andere kant  van de wereld” “Mijn kamer in dat hotel waar ik één nacht verblijf moet absoluut roze zijn en er MOET een witte vleugel staan, anders kom ik niet”. Dit soort zaken worden tot hoofdzaak verheven als gewoon leven niet meer lukt.

Maar nu? Hebben ze zoveel gesnoven en gezopen dat er dusdanige gaten in hun geest en herinnering geslagen zijn dat ze de absurde horreur van ooit vergeten zijn? Is hun geld soms op? Hebben de toen opgelopen verslavingen en hoe daar vanaf te komen zoveel geld opgeslokt? Of: welke immense sommen geld zijn er geboden opdat iedereen bereid is te vergeten? Of: is het echt zo dat de ketting die ooit gesmeed is niet te verbreken valt? Zie de video van “The Chain” hierboven. Kippenvel krijg ik daar nog steeds van.

Te mooi om waar te zijn

Toch? Dat ze er weer zin in zouden hebben, gewoon, om weer met elkaar te spelen omdat ze zo waanzinnig getalenteerd en goed waren samen. Ooit. Eén keer of een paar keer optreden zou je je dan nog kunnen voorstellen, maar een wereldtournee? Als je jong bent is dat al slopend, laat staan als je tegen de zeventig loopt en bovendien –hopelijk gewezen- kankerpatiënt bent zoals bassist John McVie.
Maar Chris heeft haar vliegangst overwonnen en het genereert wél lekker veel publiciteit in muziekmedia als ze zegt dat ze eerst heel zenuwachtig was om weer de studio in te gaan maar dat het héél organisch aanvoelde. Dat alles weer vers, nieuw en spannend is. Jongens, kan je je een nieuw begin kopen op deze leeftijd? Ik help het ze hopen. Maar het feit dat Stevie Nicks niet aanwezig is bij het maakproces maar wel mee gaat toeren en wel geacht wordt te zingen in ‘stukjes’ die nu voor haar gecomponeerd worden door McVie en Buckingham, zegt genoeg. Oh jee, wat ruiken we daar? Enorme mestvaalt? Recht vooruit. Niet te missen.

Seks, hartstocht, koele klasse en zo nog wat

Zal ik hun concert bezoeken? Misschien om wat zij ooit waren. Maar net als bij Dylan wordt dat waarschijnlijk een deceptie. Ik vind hun muziek al decennia onverminderd geweldig. ‘Rumours’, geen fascinerender album dan dat. De sexy doorgerookte kraakstem van furie Nicks, de maniakale hartstocht van Buckingham, de koele klasse van Christine McVie, de essentiële klappen van Fleetwood en het economische baswerk van McVie . Staat nog steeds als een huis. Geniaal. Ik zou het ze zo gunnen, een nieuw begin, hernieuwd bruisende creativiteit en eeuwige vriendschap maar geloof er niet echt in. Zij proberen de glans van ooit op te poetsen, maar de spiegel is nou eenmaal gedeukt, gebarsten, het weer is erin gekomen en hij vertekent als de hel. Het zal allemaal weer een groots drama worden maar wél  een waarmee ze hun oude dag dramatisch riant van kunnen bekostigen. Dat wel. Met trauma’s op de koop toe.

Metha Molenaar