Een warme chansonachtige stem die lichtelijk verveeld klonk maar in prachtig sonoor Frans de nadelen van allerlei zaken, waarop actie kan worden ondernomen, opsomde: Wie oefening zegt, zegt werk; wie liefde zegt, zegt kinderen, zegt ALTIJD, zegt scheiding etcetera was de tekst. Om uiteindelijk te concluderen: laat maar! Op gegeven moment is het toch afgelopen, kom, we gaan maar uit en “Alors on danse”. Al dansend en party-end het leven met al zijn angels & voetklemmen gewoon uitstellen. We moeten immers genieten anders leven we niet. Ach, geef ze ongelijk. Het leven is vaak niet te genieten dus dans maar zolang het kan. En laat op Facebook zien wat voor een geweldig swingend leven je leidt. Maar de zóveelste party blijkt vaak alleen maar dodelijk vermoeiend en gaapverwekkend meer van hetzelfde natuurlijk. Vandaar die verveelde stem: alors on danse.

Kantoorslaaf

De videoclip liet een kantoorslaaf zien die, doodmoe door problemen met “amour, gosses & toujours” en het daarmee samenhangende slaaptekort, er totáál niet bij is. Zelfs als hij uit de sleur breekt en optreedt blijft hij doodmoe ogen en zijgt dan ook op gegeven moment uitgeput neer terwijl het publiek vrolijk dóórstuitert op de aanstekelijke housemuziek. Niet te stuiten in hun hedonisme.De kantoorslaaf/muzikant/zanger in de clip bleek een kekke jongeman, een mooi resultaat café au lait: Rwandese vader en Belgische moeder, Paul van Haver uit Brussel, geboren 12 maart 1985.

Eendagsvlieg

De zomer ging voorbij, de hit raakte uit het gehoor, zoals dat gaat in hitland. Easy come easy go. Eendagsvlieg? Dat niet, hij had meer op zijn lever want er kwam een hele cd uit in 2011 van Stromae “Cheese” waarop nog meer mooie en aardige nummers waaronder “Bienvenue chez moi (ceci n’est pas un clip)”- Paul groeide immers op in Magritteland, waar kunstenaars (en andere mensen) lekker scheef tegen het leven kunnen aankijken en een goed oog hebben voor het absurde.

Formidabel dronken

Mei dit jaar circuleert er opeens een filmpje op het internet van een dronken jongeman die ‘s ochtends vroeg in de druilende regen tussen de forensen door waggelt bij tramstation Louize in Brussel. De beelden lijken door bewakings- of candid camera’s opgenomen te zijn. De man valt vrouwen af en toe lastig met zijn incoherente verhaal, je ziet ze gegeneerd weg kijken of hem vol leedvermaak filmen met hun 06: wat ik nou zag vanmorgen op weg naar ‘t werk!!!. Eentje plukt hem van de rand van het perron waarop hij, moe van het zat zijn, gaat liggen: er komt een tram aan, sta op! Agenten herkennen in de zatlap Stromae en vragen of ze ‘m thuis moeten brengen. Neuh, allee, da gaat wel hè, gewoon alleen maar een zware nacht gehad. Mot met de dame, u kent dat wel.

Ken-van-Barbie

Een paar dagen later blijkt het filmpje de nieuwe clip van Stromae te zijn: “(nous étions) Formidable”, over de break-up met zijn geliefde. Formidabel inderdaad, prachtige tekst, muzikaal mooi gemaakt, goed geacteerd. De dictie en de ironie, fraai. Jacques Brel noemt hij in een interview als zijn grote inspirator. Hij kon slechter kiezen.

Bij het rondsurfen zie ik nog meer intrigerends. Een grandioos gemaakte clip als afrekening met zijn Rwandese verwekker die al snel de kuierlatten nam en naar verluidt zijn zoon slechts drie keer zag. Daar zijn er zoveel van, van die mannen die graag, veel en makkelijk overal ‘kinderen maken’ maar absoluut geen vader willen zijn. Daar schreef de zoon een aanklacht over: “Papaoutai” (Papa où tu est?). De clip is hilarisch, met Stromae als mansgrote soort Ken-van-Barbiepop, armen straf vooruit, gezicht bevroren in een domme grijns, haar geplakt over de schedel. Ceci n’est pas un papa.

Ceci n’est pas…quoi?

Er staan vele filmpjes van Stromae op het internet. Genummerde lessen, clips die geen clips beogen te zijn, clips die geen lessen zijn, clips als les vermomd en clips die gewoon clips mogen zijn. De eerste lessen zijn nog redelijk serieus, instructies over hoe hij zijn songs in elkaar sleutelt. Effectje op repeat zus, drumbeatje op repeat zo gek breakje hier en daar én er wat gevat overheen rappen. Les 24 is een heel klein beetje instructie, veel gekkigheid en eigenlijk heeft het er alle schijn van dat het een clip ook al is dat het niet. Er zijn niet-clips van man achter microfoon, prachtig van simpele vormgeving. En de clips die clips zijn, zijn soms kunstwerkjes. Mosart Production en Jerôme Guiot zijn daarvoor verantwoordelijk. Maar vlak het charisma van de androgyn-ogende, lange slanke man niet uit. Zelf een soort kunstobject waar je naar blijft kijken.

Vierkantswortel

19 augustus komt zijn nieuwe cd uit: “Racine carrée” vierkantswortel.

Een speciaal geval, die Stromae. Zit er een soort Jacques Brel in hem als hij de dancescene ontgroeid zal geraken? Dat zou mooi zijn! Alle ingrediënten zijn al voorhanden…

Metha Molenaar