Jaren geleden moest ik een drukproef corrigeren dat over meisje met kanker ging, geschreven door haar ouders na haar dood. Ik moest het dus lezen, en ik heb tranen met tuiten gehuild. Dat boek heette Nele: voor ons sterf jij nooit van Mieke en Herman Maegdenbergh - van Look.

Omdat John Green een goede schrijver is, wist ik zeker dat dit boek mij ook aan het huilen zou maken. En dat wilde ik niet. Tot er een week kwam waarin twee mensen in mijn omgeving overleden aan kanker en een ander werd opgegeven. Ik was er zoveel mee bezig, en toch al verdrietig, dus het was tijd om Het Boek te gaan lezen.

Tot mijn verrassing begon het boek erg geestig, en heb ik een aantal keer hardop zitten lachen. Om de fijne galgenhumor van de hoofdpersonen. Maar daarna begon toch het onvermijdelijke huilen. Er werd gestorven en het kwam niet goed. Maar toch had ik een heel mooi boek gelezen. En dat was het huilen waard.

Ik ken verder niet veel mooi geschreven kinderboeken over kanker. Er zijn vooral veel informatieve boeken over de ziekte. Een boek dat ik nog wil (moet) lezen is het boek van Patrick Ness die een idee heeft uitgewerkt waar de aan kanker overleden schrijfster Shioban Dowd niet meer aan toe is gekomen: het boek Zeven minuten na middernacht, over een jongen wiens moeder ongeneeslijk ziek is. Aangezien ik houd van de boeken van Dowd, vind ik dat ik dit boek ook moet lezen.

Wel zijn er mooie kinderboeken over doodgaan in het algemeen geschreven, zoals het prentenboek Een boom vol herinneringen van Britta Teckentrup, over een vosje dat is gestorven. De dieren uit het bos herdenken hem door het te hebben over de leuke dingen die ze samen deden, en uiteindelijk groeit er op de plaats van het graf een mooie boom. Hetzelfde soort prentenboek is het troostboek bij uitstek voor katteneigenaars: Dat is heel wat voor een kat van Judth Viorst, over het fijne leven dat de kat heeft geleefd.

Tot slot nog een boek dat me ook aan het huilen bracht omdat het ook zo prachtig geschreven is: De noordenwindheks van Daan Remmerts de Vries. Over twee doodzieke kinderen in het ziekenhuis.

Als er enige troost is, dan is dat de troost dat je zelfs over iets heel afschuwelijks en verdrietigs toch heel mooie boeken kan schrijven, en lezen. Dan doen we het daar maar mee.

Deborah van der Vliet, Medewerker informatie Dienstverlening