En de boeken worden niet door de minste schrijvers of illustratoren gemaakt, ik noem Imme Dros, Sieb Posthuma, Joost Swarte, en zo zijn er nog veel meer.

De opzet van deze prentenboeken is dat ze informatie geven over het leven of werk van een kunstenaar. Ze mogen echter niet de kunstwerken zelf gebruiken in het boek, maar moeten zich laten inspireren door dit werk. Het mooie van deze prentenboeken is dat ze niet alleen leuk zijn voor kinderen, maar zeker ook voor volwassenen. En meestal steek je er ook nog wat van op. (Ik kende bijvoorbeeld Jawlensky niet, de kunstenaar waarover het meest recente kunstboek gaat.)

Ik ben niet de enige die deze prentenboeken weet te waarderen: het boek En toen De Stijl door Joost Swarte heeft dit jaar een Vlag en Wimpel - een eervolle vermelding - toegekend gekregen van de Penseeljury. In dit kunstprentenboek bezoekt een kat de ateliers van negen kunstenaars die bij De Stijl hoorden, bijvoorbeeld Mondriaan en Rietveld. Door middel van korte interviews leer je wat over hun werk.

Helaas is hier niet genoeg ruimte om alle kunstprentenboeken te bespreken, maar ik vat hieronder de drie meest recente boeken samen.

Paul Poiret; Dromen van de Oriënt van Enzo Pérès-Labourdette gaat over Poiret die droomt van een wereld vol kleur, en dat wil hij bereiken door mode te maken. Hij maakt jurken van paraplustof en mag beginnen bij een beroemd ontwerper. Maar de jurken die hij daar moet maken vindt hij niet spannend genoeg, en hij gaat zijn eigen weg. In het Oosten vindt hij de kleuren en de stijl die hij zoekt. Terug in Parijs opent hij zijn eigen boetiek en maakt furore. Weg met de korsetten, en leve de losse gewaden en tulbanden! En eindelijk is de wereld om Poiret heen vol kleur.

Liebermann: De zee van meneer Max van Koos Meinderts en Annette Fienieg gaat over de impressionistische schilder Max Liebermann, oftewel Meneer Max, die de mensen schildert zoals ze echt zijn. Hij schildert zelfs de meisjes van het Burgerweeshuis in Amsterdam, die hij op een dag meeneemt naar zee. De Noordzee is naast sociale onderwerpen ook een van de favoriete schilderobjecten van Meneer Max.

Het meest recente boek is Jawlensky; Haar ogen van Bette Westera en Sylvia Weve. Het boek, over een schilderende jongen, gaat niet over de schilder Jawlensky zelf, omdat er niet genoeg bekend is over zijn kindertijd. Maar het is wel geïnspireerd op zijn werk, wat betekent dat de schrijfster en illustratrice hebben geprobeerd door de ogen van Jawlensky naar de werkelijkheid te kijken, en zo ”het onzichtbare zichtbaar te maken”.

Het verhaal gaat over een jongen die geen moeder heeft. Ik ging er vanuit dat de moeder dood was en dat de jongen denkt dat ze van bovenaf naar hem kijkt. Omdat ze niet bij hem is, wil hij haar graag laten zien hoe hij leeft, en daarom maakt hij schilderijen voor haar, steeds groter en groter. Maar hoe weet zijn moeder dat hij het is, hoe hij eruit ziet? Dat betekent dat hij zichzelf ook moet gaan schilderen, zoals zijn vader zegt: kijkend door  de ogen van zijn moeder.

De bijbehorende tentoonstelling bij dit boek over Jawlensky is nog te zien in het Gemeentemuseum Den Haag t/m 27 januari 2019.

En ondertussen kijken we alweer uit naar het volgende kinderkunstboek…

Deborah van der Vliet is jeugdbibliothecaris en boekenliefhebber in hart en nieren. Ze studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en werkt inmiddels bijna 17 jaar bij de OBA. Jeugdliteratuur is haar grote liefde. Je leest meer blogs van Deborah op haar eigen sites boekielezen.nl en elkedageenprentenboek.nl.