Van de laatste las ik een verhaaltje uit Plumpudding (1968) en wilde daarna eigenlijk opblijven. En wel hierom: “Wanneer een gewone sterveling probeert om een plan op te stellen om zijn broer te ontzetten uit een kolenkelder, is de procedure in de regel vrij langdurig, en gaat dit gepaard met een gefronst voorhoofd, gekrab achter het oor, en het geklik van de vingers, maar in een geval als dit, van een man als Gally, gaat dat anders. Er was slechts een minimum van tijd verstreken of hij was in staat om aan te kondigen dat hij het had."

Medestanders

Meewarigheid is mijn lot als ik over Wodehouse begin, en op eerdere vermeldingen in mijn Boekenblogs heb ik weinig respons gekregen. Toegegeven, “Plummie” (1881-1975) beschreef een Engeland dat zelfs verstokte Anglofielen voor onbestaanbaar houden: dommige kasteelheren met niets om handen, geldverspillende zonen, ergerlijke zusters die de broers en hun zonen in het gareel willen houden, scherpzinnige butlers. O ja, een romance met een vlot, beeldschoon meisje dat meestal aan Joop ter Heul doet denken, is onontbeerlijk. 

Uiteindelijk gaan alle verhalen over helemaal niets, maar de scherpzinnige lezer ziet er misschien satire in. Kritiek op een Engeland dat weliswaar niet meer bestaat maar wat we zo graag nog willen zien. Reden waarom we zo graag zwelgen in films naar boeken van Austen, Hardy, Dickens en Trollope, die natuurlijk helemaal niet romantisch schreven.. Bij Wodehouse is het allemaal te vinden, maar zo overdreven dat zelfs het Theater van de Lach zich er niet meer aan waagt. En schitterend, bondig, geestig geschreven. Er zijn twee soorten Wodehouseboeken: met butler Jeeves en zonder. Doet Jeeves mee, dan eindigt het boek meestal zonder trouwerij, maar is zijn m’lord, Bertie Wooster, een spreekwoordelijk onbenul, uit de nesten gehaald.

Arie over Wodehouse en Trollope

Sinds kort heb ik medestanders: Arie Storm, de uiterst serieuze recensent van Het Parool, over de heruitgave van Jeeves en de liefde (The mating season, 1949):  “Voor mij is hij inmiddels een inspiratiebron. Dat zit in zijn toon, zijn fantastische timing, de humoristische dialogen, maar vooral in de manier waarop naar het leven wordt gekeken. Nooit al te ernstig .En dat werkt verkwikkend.” Tot nu toe twee nieuwe uitgaven, echte liefhebbers zijn aangewezen op talloze beduimelde Prismapockets uit de jaren ‘60/’70. Of u leest als e-book, of beluistert het audiobook. Recente Engelstalige uitgaven vinden is geen enkel probleem, bij bibliotheek of boekhandel.

Barchester Towers

Maar waarom lag ook Trollope bij dat stapeltje?  Nou, omdat Arie Storm me op 8 januari weer verraste, nu met een lovende bespreking van De torens van Barchester (1857). Anthony Trollope is ook een regelmatige gast in dit Boekenblog. Dat heeft u aan Maarten ’t Hart te danken. Hij beschreef in De som van misverstanden (1978) hoe Trollope hem op zijn treinreizen naar en van de kazerne begeleidde, en hoe wanhopig Maarten werd toen hij niet verder kon omdat bepaalde romans niet leverbaar waren. Het voorwoord van De torens van Barchester is gelukkig ook van Maarten. 

Trollope publiceerde meer dan 50 romans, verhalen, reisbeschrijvingen:-Trollope reisde over de hele wereld!, en schreef waar hij ook was, dagelijks van 06:00-09:00 uur. Twintig jaar later vond ik zelf tijd om aan The Warden te beginnen, gevolgd door John Caldigate. Sindsdien lees ik met enige regelmaat een “nieuwe”. Ze zijn altijd goed, en hoe dikker, hoe beter -en dik is bij Trollope, zelf ook bolvormig , ook ècht dik: 750-1000 pagina’s. De nadelen die Trollope van zijn omvang ondervond beschreef hij geestig in zijn autobiografie. Hij was naast schrijver ook een hartstochtelijk jager –die passages zijn meestal eenvormig- maar ja, zijn gewicht hè?

Wat ze zo goed maakt? Nogmaals Arie Storm: “Trollope is een directe schrijver. Bij hem geen uitgebreide natuurbeschrijvingen of het eindeloos weergeven van gedachten van zijn personages. Daarbij praten ze veel met elkaar; die dialogen zijn kostelijk."

Zelf vind ik de brieven die de hoofdpersonen elkaar sturen  meesterlijk. Maar daar had Trollope, uitvinder van de brievenbus, natuurlijk belang bij.

De boeken van Wodehouse zijn voor mij een komische versie van een aantal boeken van Trollope. Trollope beschreef de middle en upper class; Wodehouse maakt met name de upper class belachelijk maar zonder oordeel. Daarin zijn beiden weer gelijk. Ideale ontsnappingsliteratuur, maar toch niet helemaal, lees Wodehouse en Trollope!

Mijn 5 favoriete Trollopes:

The last chronicle of Barset;
He knew he was right;
Can you forgive her,
Phineas Finn, the Irish member en
Barchester Towers.

Elke Wodehouse is onzinnig en erg goed..

Leo Willemse, geboren en getogen in Amsterdam-Noord, werkte vanaf 1973 in talloze functies bij de OBA. Hij nam afscheid in april 2017, maar schrijft gelukkig nog met regelmaat boekenblogs voor de OBA. Hij leest ongeveer 100 boeken per jaar, van literatuur tot strips. Het resultaat van meer dan 60 jaar lezen vind je terug in zijn Boekenblog waarmee hij in 2010 begon.

Lees meer OBA-blogs