Aan deze stapel voeg ik Pier en Oceaan van Oek de Jong toe, plus de ook zo al zo fraaie romans van Hans Vervoort (Op zoek naar Doetje Dezentjé)  en A.H.J. Dautzenberg (Wie zoet is). Al deze willekeurig gekozen titels heb ik gelezen voor WelkBoek, een onderdeel van bibliotheek.nl .

Bibliothecarissen lezen voor u!

WelkBoek is nu nog een prachtig platform voor lezers die het even niet weten. Mensen die overweldigd door het gigantische aanbod geen keus meer kunnen maken, mensen die geen last hebben van bestselleritis, mensen die van een zwartgallige of optimistische roman genoten en mèèr in die trant willen lezen. Voor die mensen is WelkBoek een uitkomst. Boeken die dreigden weg te vallen in de baaierd van publicaties, vonden daar hun plek, gelezen door bibliothecarissen werkzaam in uw openbare bibliotheek. Echte liefhebbers van lezen met een door de jaren opgebouwde kennis van boeken èn hun eventuele lezers.

Ik heb er sinds de start van WelkBoek 30 boeken in opdracht gelezen, en veel daarvan verrasten me. Van die 30 zou ik waarschijnlijk 25 nooit tot me hebben genomen, en van die 25 vond ik er maar drie of vier niet echt goed. Zo werd de drank in Tonic van Ralf Mohren me te veel, en was ik niet bevattelijk voor het fantasyboek van Chris Adrian, Midzomernacht, ondanks de talloze Shakespeareverwijzingen. Daar stonden dan twee boeken van het jaar tegenover: Lijfboek en Pier en Oceaan.

Zes verrassingen per jaar

Om de twee maanden lag er een verrassing in de brievenbus -alleen Genji moest ik ophalen, want 1500 pagina’s. Zo kreeg ik bijvoorbeeld het navrante Privélessen van Alain Claude Sulzer. Onbekend met boek en auteur, dook ik erin en kwam onthutst met deze boekbeschrijving boven. 

Hoe eenzaam kunnen mensen zijn? In deze roman is en blijft  iedereen eenzaam achter. Dat geldt zeker voor de zoon die, 30 jaar later, alleen gebleven, terugkijkt op wat hij als 16-jarige ziet: zijn moeder raakt verliefd op haar veel jongere leerling, een vluchteling; zijn onverschillige vader heeft een maîtresse. Maar er is meer: zijn uit protest? maar waartegen? zwijgende grootvader; het aan de oppervlakte vriendelijke gastgezin van de vluchteling; de geïsoleerd achtergebleven grootmoeder van de vluchteling die bijna telepathisch contact met haar kleinzoon onderhoudt. Een roman met vier hoofdpersonen en waarin iedere -schitterende- zin telt. 

Hier zijn die zinnen:”Dit was dus de jongeman die zijn moeder aan de bezigheid had geholpen waar ze zo enthousiast over was geraakt dat het gebrek aan belangstelling van haar gezin haar inmiddels onverschillig leek te laten. Andreas was het liefste weggerend. Leo nam afscheid. Ze hadden niets gemeen. Leo bleef gelaten. Zijn blik nam Andreas oppervlakkig op, als de open lens van een fotocamera die meteen weer dicht zal gaan. Niets bleef op de oppervlakte van deze koude lens plakken. In Leo's ogen was Andreas vast niets anders dan een van de vele jongens op de onontgonnen planeet waarop Leo met de hulp van zijn lerares net vaste voet probeerde te krijgen."

”Plus parallellen:verwante boeken, De voorlezer (Bernhard Schlink) en De merel in de tuin (Georges Simenon).

Had ik het boek gelezen, mijn schuifjes geplaatst, mijn boekbeschrijving af, mijn citaat gekozen, mijn parallellen bedacht, dan stuurde ik dit geheel naar de redactie. Die gaf commentaar en daarna plaatsing op de website. Dit is echt bibliothecarissenwerk: kennis en liefde voor hun vak, publiek en daar verantwoord mee omgaan 

Verdwijning WelkBoek

Maar dan moet u wel gebruikmaken van de website! En dat doet u niet. Dat ligt niet aan u, want u wordt er niet genoeg naar toe geleid, u wordt er niet toe verleid, het dringt niet tot u door dat deze prachtige, onbaatzuchtige service bestaat. Daar zijn bibliotheken nu weer niet zo goed in, iets echt in de belangstelling brengen. Daar is dan een prachtige website, met meer dan 2000 vertaalde romans en verhalen die op een lezer wachten, en tja, te weinig bekend en gebruikt. Dan trekt iemand, of een groepje mensen die het echt wel goed bedoelen, toch de stekker er uit, eind maart.

Tot die tijd kunt u nog schuiven en verrassende boeken vinden. Doe het, en schrijf die titels dan maar op, in een schriftje, dat beklijft langer dan je denkt. Ik schuif nog één keer: ongewoon, optimistisch, onvoorspelbaar en makkelijk, met als resultaat mij onbekende boeken van Claire North, Kasper van Kooten, Nina George en Marc Pairon en hoera!, Hans Vervoort -zelf voor WelkBoek gelezen! Het was mooi.

Leo Willemse, geboren en getogen in Amsterdam-Noord, werkte vanaf 1973 in talloze functies bij de OBA. Hij nam afscheid in april 2017, maar schrijft gelukkig nog met regelmaat boekenblogs voor de OBA. Hij leest ongeveer 100 boeken per jaar, van literatuur tot strips. Het resultaat van meer dan 60 jaar lezen vind je terug in zijn Boekenblog waarmee hij in 2010 begon.

Lees meer OBA-blogs